• เพลี้ยอ่อน เป็นพาหะนำโรคใบจุดวงแหวนมะละกอ โรคใบด่างของพืชตระกูลแตง เช่น แตงกวา แตงโม แคนตาลูป เป็นต้น

• เพลี้ยแป้ง นำโรคไวรัสของสับปะรด เพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลนำโรคใบหงิกของข้าว เพลี้ยจักจั่นสีเขียว นำโรคใบสีส้มของข้าว เพลี้ยจักจั่นปีกลายหยัก ก็นำโรคไวรัสของข้าวเช่นกัน

เพลี้ยไฟ สามารถเป็นพาหะนำโรคไวรัสได้อย่างมากมาย ทั้งไวรัสของ มะเขือเทศ
ถั่วลิสง พืชตระกูลแตง พืชตระกูลมะเขือ ไวรัสของกล้วยไม้ และไม้ดอกอีกหลายชนิด

• แมลงหวี่ขาว เป็นพาหะนำไวรัสได้ทั้งไวรัสใบด่างเหลืองของฟักทอง ไวรัสของมะเขือม่วง ใบยอดย่นของกระเจี๊ยบเขียว ถั่วฝักยาว มันฝรั่ง และกล้วยไม้

นอกจากแมลงที่เป็นพาหะนำไวรัสได้แล้ว #เชื้อรา#ไร และ #ไส้เดือนฝอย ก็สามารถเป็นพาหะนำไวรัสของพืชได้เช่นกัน หรือแม้กระะทั่งพืชชั้นสูง เช่นฝอยทองก็อาจนำไวรัสจากต้นหนึ่งไปยังอีกต้นหนึ่งได้ด้วย

ต้นพืชที่ได้รับไวรัสเข้าไปแล้ว ไม่สามารถรักษาให้หายได้ การควบคุมการระบาดของโรคที่ดีที่สุดคือ

• การป้องกันไม่ให้พาหะนำไวรัสไปในแปลงปลูกได้ การกำจัดต้นตอของแหล่งแพร่ระบาด เช่น การเลือกกิ่งพันธุ์ ท่อนพันธุ์ และเมล็ดพันธุ์ จากแหล่งไม่เป็นโรค

• เจ้าของแปลงปลูกพืชที่เป็นพืชอาศัยของโรคใบด่างยาสูบ ต้องไม่สูบบุหรี่ หรือยาเส้นในแปลง

• ต้องล้างเครื่องมือการเกษตรที่ใช้ในการตัดแต่งกิ่ง ได้แก่ กรรไกร มีด หรืออุปกรณ์ ที่ใช้ในสวนกล้วยไม้ หรือไม้ดอกเพื่อป้องกันไวรัสติดต่อไปยังต้นอื่นๆ

เรื่องของการกำจัดแมลงพาหะไวรัสสาเหตุโรคพืช เป็นเรื่องที่ซับซ้อน เพราะแมลงแต่ละชนิดมีความสัมพันธ์กับไวรัสแต่ละสายพันธุ์อย่างมาก และยังมีความสัมพันธ์ต่อพืชอาศัยอีกด้วย แมลงและไวรัสบางชนิดของพืชชนิดหนึ่งต้องการเวลาช่วงหนึ่งก่อนการถ่ายทอด แต่แมลงและไวรัสอีกบางชนิด ไม่ต้องการเวลานานขนาดนั้น แมลงสามารถถ่ายทอดได้ทันทีหลังจากรับไวรัสมาจากต้นที่มีโรคอยู่ ในเวลาไม่กี่วินาที ซึ่งเป็นเหตุผลที่การกำจัดแมลงพาหะไม่สามารถกำจัดการเกิดโรคได้ในบางกรณี

ดังนั้น การควบคุมแมลงพาหะให้ได้ตั้งแต่เริ่มพบการระบาดของแมลง ไม่ว่าจะมีการเกิดโรคขึ้นมาแล้วหรือไม่ จะเป็นวิธีที่การป้องกันการเกิดโรคได้ผล และหากมีการพบโรคแล้ว ต้องมีการทำลายต้นตอให้ได้ในทันที